عاشورای حسینی
پیشوای شهیدان سپیده دم عاشورا با اصحاب وفادارش نماز صبح را اقامه نمودند و پس از آن دست های مبارکشان را به سوی آسمان بلند و این گونه با پروردگار خود مناجات کردند: خداوندا تو در دشواری ها همواره پناه و در سختی ها امید من هستی، در آن چه بر من نازل شود پناه و یاورم هستی، پروردگارا از زخم های رنج آوری که قلب را شکسته و چاره را گسسته و دوست را به ناروایی دشته و طعن دشمن را به همراه دارد، به تو شکایت می کنم که امید داشتن به تو، بی نیازی از دل دادن به دیگری ست. پس درهای بسته را بگشای و روزنه های امید را بنمای که همه نعمت ها و تمام خوبی ها از آن توست و تو تنها مقصود و آرزویی. (1)
