بسم الله الرحمن الرحیم

هارون الرشید از امام موسی کاظم علیه السلام سوال کرد که «چرا شما خود را ذزیه رسول خدا می دانید و حال آنکه ذزیه از سوی پسر است نه از سوی دختر؟»

یكی از مصائب بزرگ اهل بیت علیهم اسلام همزمان بودن و معاصر بودن آنها با خلفای ظالم و فاسق بنی امیه و بنی عباس بود كه از رساندن هیچ بدی و آسیبی به آنها كوتاهی نمی كردند و علی الدوام برای آنها ایجاد مزاحمت می نمودند.

نفوذ و معنویت ائمه شیعه بسیار بالا بود چرا که آن ها نه شمشیر داشتند و نه تبلیغات , ولى دل ها را داشتند . در میان نزدیك ترین افراد دستگاه هارون , شیعیان وجود داشتند .

حق و حقیقت خودش یك جاذبه اى دارد كه نمى شود از آن غافل شد . على بن یقطین وزیر هارون است , شخص دوم مملكت است , ولى شیعه است , اما در حال استتار , و خدمت مى كند به هدف هاى موسى بن جعفر ولى ظاهرش با هارون است . دو سه بار هم گزارش هایى دادند , ولى موسى بن جعفر با آن روشن بینى هاى خاص امامت زودتر درك كرد و دستورهایى به او داد كه وى اجرا كرد و مصون ماند .

چرا هارون دستور داد امام را بگیرند؟

براى این كه به موقعیت اجتماعى امام حسادت مى ورزید و احساس خطر مى كرد , با این كه امام هیچ در مقام قیام نبود , واقعا كوچك ترین اقدامى نكرده بود براى این كه انقلابى بپا كند ( انقلاب ظاهرى ) اما آن ها تشخیص مى دادند كه این ها انقلاب معنوى و انقلاب عقیدتى بپا كرده اند . وقتى كه تصمیم مى گیرد كه ولایت عهد را براى پسرش امین تثبیت كند , و بعد از او براى پسر دیگرش مامون , و بعد از او براى پسر دیگرش موتمن , و بعد علما و برجستگان شهرها را دعوت مى كند كه همه امسال بیایند مكه كه خلیفه مى خواهد بیاید مكه و آنجا یك كنگره عظیم تشكیل بدهد و از همه بیعت بگیرد , فكر مى كند مانع این كار كیست ؟ آن كسى كه اگر باشد وچشم ها به او بیفتد این فكر براى افراد پیدا مى شود كه آن كه لیاقت براى خلافت دارد اوست , كیست ؟ موسى بن جعفر . وقتى كه مى آید مدینه , دستور مى دهد امام را بگیرند . همین یحیى بر مكى به یك نفر گفت : من گمان مى كنم خلیفه در ظرف امروز و فردا دستور بدهد موسى بن جعفر را توقیف كنند . گفتند چطور ؟

امام کاظم (علیه السلام) در یك زندان به سر نبرد , در زندان هاى متعدد به سر برد . او را از این زندان به آن زندان منتقل مى كردند , و راز مطلب این بود كه در هر زندانى كه امام را مى بردند , بعد از اندك مدتى زندانبان مرید او مى شد .

اول امام را به زندان بصره بردند . عیسى بن جعفر بن ابى جعفر منصور , یعنى نوه منصور دوانیقى والى بصره بود . امام را تحویل او دادند كه یك مرد عیاش كیاف و شراب خوار و اهل رقص و آواز بود . به قول یكى از كسان او : این مرد عابد و خداشناس را در جایى آوردند كه چیزها به گوش او رسید كه در عمرش نشنیده بود . در هفتم ماه ذى الحجه سال 178 امام را به زندان بصره بردند , و چون عید قربان در پیش بود و ایام به اصطلاح جشن و شادمانى بود , امام را در یك وضع بدى ( از نظر روحى ) بردند . مدتى امام در زندان او بود . كم كم خود این عیسى بن جعفر علاقه مند و مرید شد .