اين‌ روايت‌ از حضرت‌ امام‌ جعفر صادق‌ عليه‌ السّلام‌ منقول‌ است‌، و مجلسي‌ در كتاب‌ «بحار الانوار» ذكر نموده‌ است‌؛ و چون‌ دستورالعمل‌ جامعي‌ است‌ كه‌ از ناحية‌ آن‌ إمام‌ هُمام‌ نقل‌ شده‌ است‌، ما در اينجا عين‌ الفاظ‌ و عبارات‌ روايت‌ و به‌ دنبال‌ آن‌ ترجمه‌اش‌ را بدون‌ اندك‌ تصرّف‌ ذكر مي‌نمائيم‌ تا محبّين‌ و عاشقين‌ سلوك‌ إلي‌ الله‌ از آن‌ متمتّع‌ گردند:

هیچ تاکنون به این نکته اندیشیده‏اید که چرا ما شیعیان راپیروان مذهب جعفری می‏خوانند؟ در میان امامان دوازدگانه شیعه‏ چرا مذهب ما به ایشان انتساب یافته است؟ با توجه به این که ‏امام جعفر صادق(علیه السلام) ششمین امام شیعه هستند مگر پیش از ایشان‏وضعیت ‏شیعه چگونه بوده و به عبارت دیگر چرا مذهب شیعه علوی یا حسنی یا حسینی یا سجادی و یا باقری نامیده نشده است؟ آنچه درپی می‏آید توضیحی است‏بر راز این نام گذاری.

قطب الدین راوندی در کتاب خرائج، حدیثی گران قدر و ماجرایی شگفت و درس آموز از امام صادق علیه السلام به فرموده ی امام جواد علیه السلام ذکر کرده است که به نقل بخشی از آن می پردازیم:

شخصی به نام محمد بن ولید کرمانی می گوید: به حضرت جواد علیه السلام عرض کردم: دوستان شما در این دوستی و ارادتی که دارند چه بهره ای می برند؟

کلینی در کتاب کافی از حفض نقل می کند که گفت:
امام صادق علیه السلام غلامی از غلامانش را برای کاری فرستادند چون او تاخیر کرد به دنبالش رفتند و او را پیدا کردند که در محلی خوابیده بود، بالای سرش نشستند و او را باد زدند تا آن که بیدار شد.

ابراهیم بن مهزم گوید:
روزی خدمت امام صادق علیه السلام بودم ، چون شب فرا رسید از حضرتش اجازه ی مرخصی خواسته و به خانه ام که در مدینه بود، بازگشتم.

شیخ صدوق رحمه الله در کتاب ثواب الاعمال از ابوبصیر نقل کرده است که گفت: بعد از وفات امام صادق علیه السلام خدمت" اُمّ حمیده "مشرف شدم تا او را تسلیت بگویم، پس از آن که مدتی گریه کرد و من به خاطر گریه ی او گریستم فرمود:

نام شریفش جعفر، کنیه اش ابوعبدالله و ابواسماعیل و لقب هایش فاضل، قائم، طاهر، کافل، منجی و مشهورترین آن ها صادق بود. در روز جمعه هفدهم ربیع الاول سال 83 هجری قمری هنگام طلوع فجر درمدینه چشم به جهان گشود و در بیست و پنجم شوال سال 148 هجری قمری در سن شصت و پنج سالگی در مدینه چشم از جهان فرو بست و در کنار پدر و جد خود، امام باقر و امام سجاد (علیهم السلام) و عموی جدش امام حسن مجتبی (علیه السلام) در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد. پدرش 26ساله بود که او زاده شد. دوازده سال از عمر شریفش را در کنار جدش امام سجاد (علیه السلام) و نوزده سال را در کنار پدرش امام باقر (علیه السلام) گذراند.

مدت امامت آن امام همام 34 سال بود که حدود هجده سال آن (132-114ه ) همزمان با حکومت امویان بود و شانزده سال آن (148-132 ه ) همزمان با حکومت عباسیان.

با این که فضایل ششمین پیشوای راستین، حضرت امام صادق علیه السلام بیش از آن است که بتوان به قلم آورد، اما ما معتقدیم که «آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید» از این رو، در این سطور برآنیم تا به اختصار بعضی آموزه های اخلاقی آن حضرت را بر می شماریم.

همه ما با كلمه « مذهب جعفری » آشنا هستیم و می دانیم كه علت نام گیری مذهب تشیع به این نام مبارك این است كه از بین ائمه هدی علیهم السلام امام صادق علیه السلام بیشترین مجال را برای تبیین حقایق دین جد بزرگ وارشان پیدا نمودند تا جایی كه به عنوان مثال شیخ مفید رحمه الله می نویسد : « اصحاب حدیث اسم های راویان ثقه – علی رغم اختلاف آن راویان در گفتار و اندیشه ها - كه از امام صادق علیه السلام روایت نموده اند را جمع كرده اند كه عدد آن به چهار هزار مَرد می رسد »(1) .

مسلمانانی که به جانشینی بی فاصله امام علی بن ابی طالب علیه السلام و یازده فرزند ایشان بعد از پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله اعتقاد دارند، شیعه امامیه یا شیعه جعفری نامیده می شوند.

«جعفر» نام ششمین امام شیعیان است که تاثیر گذاری فراوانش در پرورش تشیع موجب شد تا شیعیان دوازده امامی به نام آن جناب شناخته شوند.(1) یکی از آموزه های امام جعفر صادق علیه السلام که علاوه بر ساحت گفتار، در ساحت تربیت شاگردان و همچنین سیره عملی ایشان نمایان است، حفظ وحدت در جامعه اسلامی است. جامعه ای که در آن، عمده جریان مطرح در برابر تفکر اصیل شیعی، جریان اهل سنت است.