نايب مصطفى به روز غدير
كرده در شرع مر، ورا، به امير

بهرِ او گفته مصطفى به اِلاه
كاى خداوند «والَ من والاه»

هر كه تنْ دشمن است و يزدانْ دوست
داند «الرّاسخون فى العلم» اوست

دل او عالمِ معانى بود
لفظ او آب زندگانى بود

تنگ از آن شد بر او جهان سترگ
كه جهان تنگ بود و مرد، بزرگ(1)

1. ديوان سنايى.