سنايى غزنوى، ابوالمجد مجدود بن آدم (437ـ525ق):

نامش از نام يار مشتق بود
هر كجا رفت همرهش حق بود

آل ياسين شرف به او ديده
ايزد او را به علم بگزيده

نايب مصطفى به روز غدير
كرده در شرع مر، ورا، به امير

بهرِ او گفته مصطفى به اِلاه
كاى خداوند «والَ من والاه»

هر كه تنْ دشمن است و يزدانْ دوست
داند «الرّاسخون فى العلم» اوست

دل او عالمِ معانى بود
لفظ او آب زندگانى بود

تنگ از آن شد بر او جهان سترگ
كه جهان تنگ بود و مرد، بزرگ(1)

1. ديوان سنايى.