از ياران آن حضرت مي گويد:روزي امام سجاد(علیه السلام) به صحرا رفته بود، و من نيز دنبال او رفتم، او را در حاليكه بر سنگ سختي در حال سجده افتاده بود، يافتم، ايستادم و صداي ناله و گريه بلند آن حضرت را مي شنيدم، و شمردم، كه حضرت هزار بار مي گفت: «لا اله الا اللّه حقاحقا لا اله الا اللّه تعبدا و رقا، لا اله الا اللّه ايمانا و تصديقا و صدقا»، سپس حضرت سر خود را از سجده، برداشت، و تمام صورت حضرت از اشك خود خيس شده بود، عرضه داشتم، كه الحمدللّه غم شما زائل گرديد ولي اشكتان چطور؟

حضرت فرمود: واي بر تو، چه مي گويي، مي داني حضرت يعقوب(علیه السلام) كه فرزند حضرت اسحاق(علیه السلام) و نوه حضرت ابراهيم(علیه السلام) بود، كه نبي بود و فرزند نبي، و 12 پسر داشت، خداوند فقط يك فرزند او را، از چشمش دور داشت، و اين موجب سفيدي موي او از غم و اندوه شد و كمرش خميده گرديد و چشمانش نابينا شد، در حاليكه فرزندش، در واقع امر زنده بود، در حاليكه من به چشم خود ديدم، كه پدرم، برادرم، و 17 نفر از جوانان بني هاشم، به شهادت رسيدند، و چگونه اندوهم، زائل گردد، و اشكم پايان يابد؟!

گريه ملائكه آسمان، جنيان، وحوش، ماهيان، بادها و ابرها و مرغ هاي آسمان
اگر مايل باشي، كه بداني چه گروهي از مخلوقات خداوند، بر مصيبت حسين(علیه السلام) در كربلا، و اين فاجعه ايكه در آن ديار، اتفاق افتاد گريستند، به زيارت وارده از جانب حضرت حجت(عجل الله تعالی و فرجه) خطاب به حسين(علیه السلام) رجوع كن، در اين زيارت، حضرت، اشاره به اقامه ماتم در أعلي عليين، حور العين بهشت، اشك آسمان ها و آنچه در آنست، و كوه ها و معادن آن، رشته كوه ها و اطراف آن، درياها و ماهيان آن و.... مي فرمايد:و اقيمت لك الماتم في أعلا عليين، و لطمت عليك الحور العين، و بكت السماء و سكانها، و الجبال و خزانها، و الهضاب و أقطارها، و البحار و حيتانها و مكه و بنيانها، و الجنان و والدانها، و البيت و المقام، و المشعر الحرام، و الجل و الإحرام و....

مسلماً حسين(ع)حقيقت اشك و ناله و نوحه است، زيرا او بر چيزي مقاومت و صبر كرد، كه هرگز قبل از او، كسي اين چنين نكرده بود، و مصائبي را بر جان و دل خريد، كه قبل از او سابقه اي نداشت و در آينده نيز نخواهد بود، و لذا بدين سبب دين جد خود رسول خدا، محمد مصطفي(صلی الله علیه و آله) را، زنده كرد. و لذا حضرت رسول(صلی الله علیه و آله)در زمان حيات خود، فرمود:«حسين مني و انا من حسين»، و اين كلام را زماني فرمود، كه حسين(علیه السلام)كودكي بيش نبود.

به علت همه اين مسائل است، كه بايد براي چنين فاجعه اي كه در كربلا، پيش آمد، و اين چنين مردي از آل رسول، بدست امت همان رسول (صلی الله علیه و آله)، به شهادت رسيد، مي گفت: «و لمثل هذا فليبك الباكون، و ليندب النادبون، فإنا للّه و انا إليه راجعون»

اي خرگه عزاي تو اين طارم كبود
لبريز خون ز داغ تو، پيمانه وجود
تنها نه خاكيان به عزاي تو اشگريز
ماتم سراست بهر تو از غيب تا شهود
از خون كشتگان تو صحراي ماريه
باغي و سنبلش همه گيسوي مشكبود
كي بر سنان تلاوت قرآن كند سري
بيدار ملك كهف توئي، ديگران رقود
نشكفت اگر برند تو را سجده سروران
اي داده سر بطاعت معبود در سجود

تربت حسين (علیه السلام) شفاء است
حال كه، روايات منقول از انبياء اولوالعزم و اوصياء، و ائمه طاهرين را در باب ميزان ثواب بر گريه بر حسين(علیه السلام) آورديم، مناسب ديدم، كه روايتي از امام رضا(علیه السلام) درباره شفاء تربت حسين(علیه السلام) به نقل از كتاب بحارالانوار نيز بياورم، در كتاب أمالي طوسي جلد1 صفحه 326، از قول سعد بن سعد، به نقل از حسن ابن فضال مي گويد: از امام رضا(ع علیه السلام) سئوال كردم، كه خوردن خاك، چه حكمي دارد؟ حضرت فرمود: خوردن هر خاكي، همچون ميته و خون، و هر آنچه هنگام ذبح، نام خدا، بر آن برده نشود، حرام است، مگر خاك قبر حسين(علیه السلام)، كه خوردن كمي از آن، شفاء هر دردي است. و در كتاب علل الشرايع صفحه 533، به حسين(علیه السلام) آمده است، كه ايشان فرمودند: خوردن خاك كوفه، همچون خوردن گوشت مردم است،
و از قول حضرت رسول(صلی الله علیه و آله)آمده است، كه هر كه، خاك را بخورد، ملعون است.

منبع:نشريه روشنان، شماره12

------------------------------------
برگرفته از سایت www.rasekhoon.net