بهترین كاری كه در زمان غیبت می توانیم انجام دهیم، انتظار فرج است. برای این منظور باید با وظیفه منتظران واقعی آشنایی داشته باشیم.

با توجه به بعضی از روایات امام زمان(علیه السلام) مانند انسان های دیگر زندگی طبیعی داشته و در میان مردم رفت و آمد دارد و ممكن است مانند پیامبران الهی و دیگر امامان معصوم به بیماری یا مشكلات دیگر دچار شوند. بنابراین دعا و صدقه و صلوات برای سلامتی حضرت مهدی(علیه السلام) بی تاثیر نیست و محفوظ ماندن ایشان توسط خداوند كه در آیات آمده عموما به معنای حفظ جان ایشان است.

صدقه دادن برای امام زمان (علیه السلام)

برای امام زمان علیه السلام صدقه بدهیم. ممکن است سوال شود که مگر امام زمان علیه السلام محتاج به صدقه یا دعای ماست ؟! ما چه کسی هستیم که اصلا صدقه و دعای ما ارزشی داشته باشد ؟! این حرف کاملا صحیح است ، ایشان ابدا محتاج به دعا و صدقه ما نیست اما این کارها وظیفه ی ماست.

امام حسن عسكری علیه السلام قریب به 6 سال امامت مسلمین را عهده‌ دار بودند و در طول این مدت نسبت به هدایت مردم و حفظ جان امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف زحمات زیادی را متحمل شدند. ایشان در این دوران به صورت پنهانی و با اجرای اصل «تقیه»، با سیستم سازمان وكالت امور شیعیان را دنبال می‌فرمودند.

با تثبیت شدن شبکه وکالت از زمان حضرت موسی بن جعفر علیهم السلام، ائمه بعد از این سازمان اجتماعی برای ارشاد و رهبری مردم و نیز دریافت وجوهات و تنظیم امور اقتصادی بهره می بردند. به نظر می رسد هرچه به سمت زمان غیبت پیش می رویم گستره دامنه و تعداد وکلا افزایش می یابد . مثلا در حالی که برای امام هادی علیه السلام 10 نفر به عنوان وکیل ذکر شده است این تعداد در مورد امام حسن عسگری علیه السلام به 21 نفر افزایش پیدا کرده است و در مورد حضرت امام مهدی عجل الله فرجه این عدد به 45 نفر رسیده است.

در جامعه امروزی نصیحت کردن مذموم و ناپسند است. شاید بتوان گفت شنیدن این لفظ برای مستمعین چندش آور شده است. تا جایی که اگر بزرگی بخواهد نصیحتی کند در ابتدا متذکر می شود که قصد نصیحت کردن را ندارد تا طرف مقابل جبهه نگیرد. این که چرا این گونه شده است باید در جای خود بررسی شود؛ اما باید دانست انسان برای سعادت دنیوی و اخروی خود نیازمند پند و اندرز است. بر همین اساس در متون دینی نصیحت کردن و نصیحت شنیدن امری پسندیده است. اهل بیت علیهم السلام هم در اصل نصیحت کردن و نصیحت شنیدن سخن گفته اند و هم خود در بسیاری موارد دیگران را فردی و یا جمعی اندرز داده اند و یا این که در پی درخواست کسی او را اندرز داده اند.

ترس از بد عاقبتی، امری است که هرگز نباید از دل مومنان خارج شود. قرآن نیز ما را از بد عاقبتی ترسانده است (اعراف، 175) بنابراین هر قدر هم که شخصی به دل و زبان و اعمالش مومن باشد، باز این احتمال در او هست که در بقیه عمر خود از دین یا ایمان خارج شود. یکی از مصداق های مشهور خوش نامانی که بد عاقبت شده اند، واقفیان هستند. در این جا به طور اختصار می خواهیم درباره آنان صحبت کنیم و از وقایع مربوط به آن ها برای زندگی خود درس بگیریم.

در این روز یا در روز 28 صفر(1) پیامبر(صلی الله علیه واله) دوات و کتف طلبیدند تا بنویسند و برای امت بیان کنند که خلافت بلافصل بعد از ایشان برای امیرالمومنین(علیه السلام) است، ولی عمر با کلامی که احدی به رسول خدا(صلی الله علیه وآله) نگفته بود مانع از این کارشد و به ساحت اقدس نبوی جسارت کرد و گفت:(( ان الرجل لیهجر)): این مرد هذیان می گوید!. کتاب خدا ما را بس است.

امام علی بن حسین بن علی بن ابیطالب علیه السلام مشهور به «سجاد»، چهارمین امام شیعیان، بنا به قولی مشهور، در پنجم شعبان سال 38 هجری قمری متولد شد و در 12 محرم سال 95 هجری قمری به دست ولید بن عبدالملك به شهادت رسید.

هرگاه نام امام چهارم شیعیان برده می شود ناخداگاه عبادت های ایشان در ذهن تداعی می شود. القاب ایشان هم نشان دهنده اوج اهتمام حضرت بر عبادت و بندگی خداست. عبادت حقیقی با معبود هستی را باید از ایشان آموخت. زیرا که ایشان مجسمه عبادت و بنده به تمام معنای خداوند متعال بودند.