صائب تبريزى (1016ـ1086ق):

قصيده اى را در تعمير تربت پاك نجف و آوردن نهرى از فرات به نجف به مطلع زير سروده:

منّت خداى را كه به توفيق كردگار
از ناف كعبه، چشمه زمزم شد آشكار

و در بيت بيست و يكم و بيست و دوم همين قصيده گويد:

زين پيش اگر چه اهل نجف ز آب تلخ و شور
بودند در شكنجه غم، تلخْ روزگار

آخر ز فيض ساقى كوثر، تمام شد
عيد غدير شد به مقيمان اين ديار(1)

صائب در قصيده ديگرى كه پيش از قصيده فوق در ديوانش ثبت شده است هم چنين در مدح مولا على(علیه السلام) گويد:

چون لباس كعبه بر اندام بت، زيبنده نيست
جز تو بر شخص دگر، نام اميرالمؤمنين(2)

1. ديوان صائب تبريزى، به تصحيح محمد قهرمان، چاپ اول، تهران، انتشارات علمى و فرهنگى، 1370ش، ج6، ص3543
2. همان، ج6، ص3542