فردوسی طوسی

چه گفت آن خداوند تنزيل و وحى
خداوند امر و خداوند نهى

كه من شهر علمم، عليّم در است
درست اين سخن گفت پيغمبر است

گواهى دهم كاين سخن را ز اوست
تو گويى دو گوشم به آواز اوست

اگر چشم دارى به ديگر سراى
به نزد نبى و وصى گير جاى

منم بنده اهل بيت نبى
ستاينده خاكِ پاى وصى

خود آن روز نامم به گيتى مباد
كه من نام حيدر نيارم به ياد

بر اين زادم و هم بر اين بگذرم
يقين دان كه خاك پىِ حيدرم(1)

حكيم طوس، چنان كه از ابيات بالا نيز پيداست، هرگاه از حضرت على(علیه السلام) ياد مى كند بيش از هر وصف ديگر به «وصايت» تكيه مى كند و هميشه با تاكيد صریح، حضرتش را «وصىّ» مى نامد كه همين خود مى تواند حاكى از اعتقادى باشد كه فردوسى بى گمان به حقانيّت غدير داشت.

1. شاهنامه فردوسى، تصحيح ژول مل، چاپ اول، انتشارات سخن، 1369ش، ج1، ص44