قطب الدین راوندی در کتاب خرائج، حدیثی گران قدر و ماجرایی شگفت و درس آموز از امام صادق علیه السلام به فرموده ی امام جواد علیه السلام ذکر کرده است که به نقل بخشی از آن می پردازیم:

شخصی به نام محمد بن ولید کرمانی می گوید: به حضرت جواد علیه السلام عرض کردم: دوستان شما در این دوستی و ارادتی که دارند چه بهره ای می برند؟

کلینی در کتاب کافی از حفض نقل می کند که گفت:
امام صادق علیه السلام غلامی از غلامانش را برای کاری فرستادند چون او تاخیر کرد به دنبالش رفتند و او را پیدا کردند که در محلی خوابیده بود، بالای سرش نشستند و او را باد زدند تا آن که بیدار شد.

ابراهیم بن مهزم گوید:
روزی خدمت امام صادق علیه السلام بودم ، چون شب فرا رسید از حضرتش اجازه ی مرخصی خواسته و به خانه ام که در مدینه بود، بازگشتم.

شیخ صدوق رحمه الله در کتاب ثواب الاعمال از ابوبصیر نقل کرده است که گفت: بعد از وفات امام صادق علیه السلام خدمت" اُمّ حمیده "مشرف شدم تا او را تسلیت بگویم، پس از آن که مدتی گریه کرد و من به خاطر گریه ی او گریستم فرمود:

گویا رسم زمانه این است که پاکان نیز مورد تهمت و افتراء قرار گیرند. اهل بیت علیهم السلام پاک ترین انسانهای عالم هستند، اما با این حال اتهامات و بهتانهای فراوانی هم نصیب آنها گشته است. گاه در کتابها یا رسانه‌ها مطالبی منتشر می‌شود که حاوی اتهامهای ناروا به خاندان نبوت علیهم السلام است. در خصوص سبط اکبر، امام حسن مجتبی علیه السلام چندین اتهام مطرح شده است که در اینجا به یکی از آنها می‌پردازیم و سپس در این باره می‌اندیشیم که به صورت شخصی با این اتهامات چه باید بکنیم.

تفاوت ظاهری موضع‌گیری‌های امامان معصوم، ناشی از تغییر شرایط زمان آنان است. یکی از اختلاف‌های رفتاری ائمه، موضع‌گیری آنان در برابر حاکمان ظالم است. صلح، جنگ و پنهان شدن، سه رفتار متفاوت ائمه علیهم السلام؛ و امام حسن، امام حسین و حضرت مهدی علیهم السلام، سه نماینده‌ی بارز این رفتارها هستند. می‌توان با بررسی شرایط موجود در زمان صلح امام حسن و جنگ امام حسین علیهماالسلام تحلیلی از علت پنهان شدن امام عصر(عج) ارائه داد.

«ساباط» یکی از روستاهای اطراف شهر تاریخی مدائن بوده است. مرحوم طریحی نوشته است «و یوم ساباط من ایام الحسن بن علی مشهور[1] ». در این یادداشت کوتاه، مروری داریم بر حوادث تاریخی عزیمت امام حسن علیه السلام به ساباط و اتفاق تلخی که در آن جا رخ داد. امید است که برای علاقه مندان مباحث تاریخ اسلام سودمند باشد.

یکی از القاب امام حسن علیه السلام، «سید شباب اهل الجنة»، می‌باشد که توسط رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به آن حضرت داده شده است. از آنجا که زبان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله از هر گونه دروغ و چاپلوسی و زیاده روی به دور است و به دلیل آنکه ایشان هیچگاه تحت تأثیر هیجانات عاطفی کنترل خود را از دست نمی‌دهند تا مطلبی نادرست یا افراطی بفرمایند، جا دارد که درباره این لقب بیشتر بیندیشیم زیرا مانند این سخن همه گفته‌ های پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله حق است و منبعی وحیانی دارد.

نور الانواری است ماه رسول خدا ، شعبان الذی حففته من الله بالرحمه و الرضوان

خورشید تابنده اباعبدالله حسین بن علی

ماه نورافشان اباالفضل عباس بن علی

ستاره درخشان اباالحسن علی بن الحسین

محبوبی حبیبش را برانگیخت و جام شیرین موانست را در گلوی جانش ریخت ؛

در شبی عظیم و با تجلی اعظم ؛

هر چه باشد اکرم انبیا و اطیب رسل به شرف پیام آوری و ابلاغ برنامه سعادت مبعوث گردیده است ؛

فرمان دارد که قومی را که نه ، عالمی را از ظلمت به نور رهنمون باشد .